Entry #7 Buwan

Ngayong araw ay sobrang liwanag ng buwan
Iniilawan nito ang madilim na kalangitan
Nakakabighani ang kagandahan nitong taglay
Ang sarap na dito ay tumunghay

Ikaw, ikaw na sa aki'y inilaan.
Ikaw rin ba ay nakatanaw?
Ikaw rin ba ay maraming katanungan?
Ngunit kagaya ko'y nagtitiwala pa rin sa kanya na may lalang.

Kagaya ng buwan at mga tala,
Darating din ang araw na sabay tayong magbibigay liwanag at hiwaga
Darating din ang araw na tayo'y pagtatagpuin ng may katha
Sa araw na siguradong tayo na ay handa

Kaya ngayon kung saan ka man,
Sabay nawa nating natitignan ang buwan
At sabay na nagdarasal na tayo'y magtagpo,
Magtagpo pag ikaw at ako ay ganap ng handa at kumpleto.

Entry#6 Mga Kataga

Minsan naiisip ko, saan nga ba to patungo?

May patutunguhan ba ito? O sadyang pinipilit ko lang ang mga ideya sa utak ko.

Minsan napapatanong ako sa hangin, saan nga ba tayo nito dadalhin?

Ikaw ba at ako ay para sa isa't isa? O nililinlang lang tayo ng tadhana?

O baka naman sadyang may plano Siya, baka ikaw at ako ay itinadhana para magkakilala, hindi para maging isa kundi para manatiling mga alaala para sa isa't isa,

Nagkakilala para may gampanan, nagkakilala upang may matutunan.

Entry #5

It's been a while..

I really don't how to start this. Ni hindi ko alam anong dapat kong sabihin. Pinakamasakit palang marinig at maranasan na rejection ay mula sa magulang. When they start doubting you, when they start to have tampo to you. When even if you say sorry di na nila maappreciate kasi wala na natapos na. When you feel like suddenly you don't exist anymore. You suddenly feel like you died. You've lost the very reason you wake up everyday, the very reason you work hard.  You've lost the reason you're living for.


I lost myself, I lost the people who defines who I am. I don't know where to start again. What to do. Who to talk to.  I just want to sleep, to take a rest to just have a break.

Entry #4

         Today, A friend of mine asked me, "kumusta?". The question was very simple, in fact i could just answer I'm fine, but then i did not. I did not answer the question at all, why? Because I don't know what to answer, because i know deep down inside I am not fine at all. It is like I am losing a purpose to live each day. I am so caught up with my daily routine of wake up-work-go home-sleep-repeat, that I forgot to live. I'm starting to question myself, where are you? You're slowly turning to pieces. I feel empty. What I do, it does not fulfill me. I forgot God along the way, i feel like i exchanged Him for the pleasure of this world, I am losing my ministry, the connection I have in Him, I am losing my identity, my heart, me.

    Am I enough Lord? Enough pa ba yung ginagawa ko para sayo? O parang wala na talaga ako nagagawa para sayo? Is this the wake up call Lord? Nakakalimutan na po ba kita kaya i feel empty kasi nalalayo na po ako sayo? Help me Lord. 😭😭 Hindi ko kaya.

Entry #3

KANDILA


Ako ay parang isang kandilang nauupos, pag-asa ko ay unti unting nauubos. Parang kandila, liwanag ko'y unti unting dumidilim, humihina, paligid ko ay di ko na halos makita. Nasaan na ang apoy na sa aking mata noo'y nakikita? Ano nga ba ang nangyari? Nasaan na nga ba ang ako dati?

Ang paligid ay gumiginaw, hangin ay umiihip, napapatay nito ang liwanag na mula sa aki'y sumisilip. Mga problema ko'y parang hangin, mga bagyo, di ko alam paano ko mapaglalabanan ang mga ito. Ang apo'y na aking iningatan, pinagsumikapan, akin na lang bang hahayaan? Sa pagpupumilit kong magbigay liwanag sa buhay ng iba, sarili ko ay nakalimutan ko yata? Sa pagtuklas ko sa mundo, sarili ko ay naiwala ko, ito'y di ko napansing naglalaho.

Ngayon paligid ko'y tuluyan ng dumilim. Tahimik lahat at taimtim. Wala akong marinig, wala pati ang aking tinig? Ang apoy ko ay nawala, sarili ko'y di ko na maalala. Sino na nga ba ako? Ako pa ba ito? O ako ay anino na lamang ng aking nakaraang pagkatao?

Sa kadiliman ako ay lumuha, humihingi ng tulong sa lumikha. Nais kong lumayo, hanapin ang sariling naiwala ko. Ngunit ang lumikha ay di papayag, na ako ay mapalayo at maglayag. Nais niyang ako'y magtiwala, na siya ang bahala. Na ako'y pumanatag dahil siya ay matatag at di matitinag.

Marahil kaya ako ganito, siya ay kinalimutan ko. Sa pagpupumilit kong magliwanag sa mundo, nakalimutan kong siya ang gabay ko. Nawaglit sa aking isipan, pagtanggap ng mundo ay di ko kailangan, na ang mundo ay parang isang kulungan. Sarili ay naiwala sa pagpupumilit na sa mundo'y pumasa, nakalimutan kong ang pagtanggap lang ng lumikha ay sapat na. Ang pamantayan ng lipunan ay di ko  pala kailangan abutin, isipin.

Aking dapat tandaan, siya na lumikha ay namatay, upang ako ay mabuhay, siya ay nawalan ng hininga para ako ay guminhawa. Ako ay di karapat-dapat, ngunit ako ay kanyang minahal ng tapat. Ako'y di dapat maupos na parang kandila, dahil ako ay mahal ng lumikha.

Entry #2

I always try to be strong, I always see to it that everyone see me smile, that I'm fine, that I am just having a bad day sometimes. They never know that things just keep on piling up in my head, they cloud my mind continuously until there is no space left anymore for me to think on how to be happy again. This world made me believe that life would be easy at some point, but no, it is a series of winning or losing.


In this point in my life, I just want to rest. I want to find the old me that I lost while trying to please everyone around me. The "me" that I lost while I was trying my best to reach for my goals and forgot that I need to live and not just exist. I just need to find my old self who sees that good in everyday, who sees that there is something good in everyone's heart, who never holds grudges, who never cares about the opinion of others, who always have that genuine smile and who knows that God will always be on her side so she does not need to worry. I just want to be me again.


I hope that someone can just hug me right now and tap my shoulder and say everythings gonna be alright, that I did a good job, that yes I made mistakes but I also made good decisions, that he/she is proud of who I am today. I just want to feel like I am on the right path and I am not ruining my future, that I AM DOING A GOOD JOB.

Entry #1

I never questioned my worth before. So why now?

I am Princess, daughter of God, a King. Why am I doubting myself, what I can do, my worth, everything that I am. Why? Why do I feel like I am not enough for anyone? It's like I have not achieved something yet. Why? Bakit unti unting lumiliit ang tingin ko sa sarili ko?

Bakit kailangan ko umabot sa point na to?